Compare with  
Legend:
inserted text deleted text

Przewlekła białaczka limfocytowa (CLL)

Streszczenie

  • Definicja: powolny chłoniak nieziarniczy z komórek B charakteryzujący się przebiegiem białaczkowym. W krwi obwodowej można wykryć populację monoklonalnych limfocytów B >5 × 109/l, które należą do przewlekłych białaczek limfatycznych.
  • Częstość występowania: najczęstsza postać białaczki, roczna zapadalność 3–5/100 000. Średni wiek zachorowania dla mężczyzn 72 lata, dla kobiet 75 lat.
  • Objawy: u wielu pacjentów w momencie ustalenia nie występują żadne objawy. W przeciwnym razie może wystąpić powiększenie węzłów chłonnych, uczucie ucisku w jamie brzusznej, znużenie, ewentualnie objawy B.
  • Obraz kliniczny: bezbolesne powiększenie węzłów chłonnych szyi, pachowych i pachwinowych, hepatosplenomegalia. Niedokrwistość, objawy krwotoczne (małopłytkowość) w zaawansowanej chorobie.
  • Diagnostyka: pobieranie próbek krwi obwodowej z morfologią WBC, rozmazem krwi i immunofenotypowaniem jest zazwyczaj wystarczające do postawienia diagnozy.
  • Leczenie: klasyfikacja zaawansowania klinicznego według Bineta przed podjęciem decyzji o leczeniu. U bezobjawowych pacjentów w stopniu A lub B wg Bineta należy stosować zasadę obserwacji (strategia „Watch and Wait”). W przeciwnym razie, jeśli wskazane jest leczenie, indywidualne leczenie w zależności od kondycji, wieku i genetycznych czynników ryzyka. Dostępne są chemoterapeutyki, przeciwciała CD-20 i tak zwane substancje celowane, takie jak ibrutynib. Allogeniczny przeszczep komórek macierzystych jest rzadko wskazany.

Informacje ogólne

Definicja

  • Powolny chłoniak nieziarniczy z komórek B charakteryzujący się przebiegiem białaczkowym.
    • populacja monoklonalnych komórek B we krwi obwodowej >5 × 109 komórek/l, które należą do przewlekłych białaczek limfatycznych
  • Przed przejściem w przewlekłą białaczkę limfocytową (CLL) występuje faza z monoklonalną limfocytozą B-komórkową (MBL).
    • MBL definiuje się jako klonalną populację komórek B ≤5 × 109/l we krwi bez innych dowodów choroby limfoproliferacyjnej.
    • MBL jest zespołem paraneoplastycznym CLL, który na pozór nie ma żadnego związku z nowotworem i występuje stosunkowo często w populacji ogólnej (0,5–5%), a chorobowość wzrasta wraz z wiekiem.
    • Ryzyko progresji do CLL średnio około 1%/rok w zależności od liczby komórek

Częstość występowania

  • Najczęstszy rodzaj białaczki w zachodnich krajach uprzemysłowionych
  • Zapadalność
    • roczna zapadalność 3–5/100 000
  • Stosunek płci
    • stosunek liczby mężczyzn do liczby kobiet: około 2:1
  • Rozkład wiekowy
    • zwykle jest to choroba wieku podeszłego
      • średni wiek zachorowania u mężczyzn: 72 lata
      • średni wiek zachorowania u kobiet: 75 lat
    • Około 10% pacjentów jest w wieku <55 lat>1.
      • diagnozowana coraz częściej w ostatnich latach nawet u młodszych pacjentów ze względu na rosnącą liczbę rutynowych badań laboratoryjnych
  • Odsetek wszystkich nowotworów
    • Odsetek różnych 1% wszystkich nowych przypadków raka inwazyjnego
    • Odsetek 30% wszystkich białaczek
    • Odsetek 10% wszystkich chłoniaków nieziarniczych

Etiologia i patogeneza

Etiologia

  • Etiologia nie jest jeszcze znana
  • Wydaje się, że czynniki genetyczne mają pewien wpływ.

Patogeneza

  • CLL charakteryzuje się proliferacją i akumulacją dojrzałych komórek B
  • Do głównych elementów patogenezy należą:
    • zahamowanie apoptozy,
    • deregulacja proliferacji.
  • W przebiegu choroby dochodzi do stopniowych, kumulujących się zmian genetycznych z mutacjami i nieprawidłowościami chromosomalnymi, które sprzyjają proliferacji lub zapobiegają apoptozie.,
  • Mutacje i zmiany chromosomowe sprawiają, że CLL jest bardziej agresywna w przebiegu i prowadzi do oporności na leczenie2 

Czynniki predysponujące

  • Nabyte
    • rozpuszczalniki organiczne, np. benzen 1318)
    • zwiększony kontakt z herbicydami/pestycydami
    • wirusowe zapalenie wątroby typu C
    • skłonność do chorób alergicznych
    • historia wielu infekcji dróg oddechowych
  • Dziedziczna
    • 8,5-krotnie zwiększone ryzyko u krewnych pierwszego stopnia pacjentów z CLL

ICD-10

  • C91.1 Przewlekła białaczka limfocytowa z komórkami B

Diagnostyka

  • Pobranie próbki krwi obwodowej (morfologia krwi z rozmazem, rozmaz krwi, immunofenotypowanie) zwykle wystarczy w celu postawienia diagnozy
  • Pacjenci nie mają często żadnych objawów w momencie diagnozy, diagnozowani w kontekście badań krwi w innych wskazaniach
  • W przypadku utrzymującej się limfocytozy, której nie można wyjaśnić w inny sposób (>50% leukocytów lub >5 G/l odpowiadających 5000/μl) lub w przypadku limfadenopatii lub splenomegalii lub autoimmunologicznego obniżenia ilości elementów morfotycznych krwi, należy przeprowadzić diagnostykę CLL.
  • We wstępnej diagnostyce CLL należy zastosować następujące badania wstępne:

Kryteria diagnostyczne

  • Rozpoznanie CLL, jeśli spełnione są następujące kryteria:
  1. liczba komórek: >5 × 109 klonalnych limfocytów B/l (>5000 komórek/μl) we krwi obwodowej przez co najmniej trzy miesiące
  2. Rozmaz krwi: przewaga małych, morfologicznie dojrzałych limfocytów
  3. Immunofenotypowanie: koekspresja antygenów komórek B CD19, CD20 i CD23 z antygenem komórek T CD5

Diagnostyka różnicowa

  • Najczęstsze rozpoznanie różnicowe to:
    • monoklonalna limfocytoza B-komórkowa
    • reaktywna limfocytoza (infekcje wirusowe, choroby tkanki łącznej)
    • inne chłoniaki białaczkowe (chłoniak grudkowy, chłoniak limfoplazmocytowy, chłoniak strefy brzeżnej, chłoniak z komórek płaszcza, białaczka limfocytowa B (B-PLL))
    • białaczka włochatokomórkowa

Wywiad lekarski

  • Około 25–50% pacjentów nie ma objawów w momencie diagnozy3!
  • Objawy
    • Ogólne objawy
      • Znużenie
      • Słaba wydolność organizmu
      • Zmęczenie
      • Objawy B (około 20 %): gorączka, nocne poty, utrata masy ciała >10% w ciągu ostatnich sześciu miesięcy
    • szczególnie powiększenie węzłów chłonnych
      • węzły chłonne szyi
      • węzły chłonne pachowe
      • węzły chłonne pachwinowe
    • kaszel suchy, duszność (wraz z powiększeniem węzłów chłonnych w obrębie klatki piersiowej)
    • uczucie ucisku w okolicy śledziony lub wątroby (50%)
    • zwiększona podatność na infekcje
  • Członkowie rodziny chorujący na CLL?
  • Przebyte nowotwory złośliwe i ich leczenie?
  • Narażenie na działanie substancji chemicznych (np. benzen) lub promieniowanie radioaktywne?

Badanie przedmiotowe

  • Powiększenie węzłów chłonnych u około 80% pacjentów, którzy mają objawy3
    • przeważnie węzły chłonne
      • bezbolesne
      • liczące kilka centymetrów długości
      • umiarkowanie twarde
      • przesuwalne
  • Hepatosplenomegalia (ok. 50 %)
  • Ewentualnie bladość (niedokrwistość) 
  • Ewentualnie objawy krwotoczne (małopłytkowość)
    • około 10% pacjentów początkowo z niedokrwistością lub małopłytkowością

Badania uzupełniające w ramach podstawowej opieki zdrowotnej

Badanie krwi

Badania przesiewowe

  • Nie zaleca się rutynowych badań przesiewowych w kierunku CLL w populacji ogólnej ani u krewnych pacjentów z CLL1.

USG jamy brzusznej

  • Nie jest to absolutnie konieczne w ramach wstępnej diagnostyki
  • Hepatosplenomegalia, powiększenie węzłów chłonnych
    • Węzły chłonne >1 cm uważa się za powiększone.
    • śledziona powiększona do 12 cm – nie uważa się za patologicznie powiększoną.

Diagnostyka specjalistyczna

Badania laboratoryjne: Immunofenotypowanie

  • W celu wykrycia CLL należy przeprowadzić immunofenotypowanie.
    • Ekspresja CD19 i CD23
    • współekspresja CD5
    • słaba lub nieobecna ekspresja CD20, CD79b, FMC7
    • monoklonalność Igκ lub Igλ
  • Z bezwzględnej liczby limfocytów we krwi i odsetka względnego monoklonalnych komórek B w immunofenotypizacji wynika bezwzględna liczba monoklonalnych komórek B.
  • CLL występuje, gdy liczba monoklonalnych komórek B wynosi >5 × 109/l (co odpowiada 5000/μl).

Badania laboratoryjne przed rozpoczęciem leczenia

  • Analizy genetyczne (decydujące dla wyboru leczenia)
    • delecja chromosomu 17p13 
    • mutacja w genie TP53
    • mutacja IGHV
  • Dalsze badania laboratoryjne, np. ilościowe oznaczenie immunoglobulin w przypadku podejrzenia niedoboru odporności, beta-2-mikroglobulina (parametr prognostyczny)

Aspiracja lub biopsja szpiku kostnego

  • Zazwyczaj niewymagane do postawienia diagnozy
    • opcja dla niejednoznacznego immunofenotypowania
  • Ewentualnie w trakcie trwania choroby w celu oceny niejasnego niedoboru krwinek lub jakości remisji

Biopsja węzłów chłonnych

  • Zasadniczo niewymagane do diagnozy
    • opcja dla niejednoznacznego immunofenotypowania
  • Wskazania:
    • brak „wypłukiwania”
    • Podejrzenie transformacja w chłoniaka agresywnego (zespół Richtera)

Diagnostyka obrazowa

  • Obrazowanie przekrojowe nie jest zwykle konieczne w początkowej diagnostyce.
  • Klasyfikacja stadiów odbywa się bez obrazowania.
  • USG jamy brzusznej
    • zalecane przed rozpoczęciem leczenia: śledziona, wątroba, węzły chłonne
    • węzły chłonne >1 cm uważa się za powiększone (w trakcie i po zakończeniu leczenia uważa się za powiększone tylko węzły chłonne >1,5 cm)
  • Tomografia komputerowa (TK)
    • tylko w przypadku szczególnych kwestii diagnostycznych (np. zajęcie śródpiersia, wybrzuszenie węzłów chłonnych jamy brzusznej) lub w ramach badań klinicznych

Klasyfikacja stadiów

  • Klasyfikacja zaawansowania klinicznego według Bineta lub Raia jest również ważna przy CLL, jeżeli chodzi o:
    • rokowania
    • ocenę wskazań do leczenia
  • Zarówno klasyfikację wg Bineta, jak i Raia można łatwo przeprowadzić (nie ma konieczności obrazowania).
  • W Europie dominuje klasyfikacja wg Bineta

Klasyfikacja zaawansowania klinicznego wg Bineta

Wskazania do skierowania do specjalisty

  • W celu wyjaśnienia i w razie potrzeby podjęcia decyzji o leczeniu w przypadkach podejrzenia CLL

Leczenie

Cele leczenia

  • W większości przypadków CLL nie da się wyleczyć, więc cele leczenia są ogólne1:
    • przedłużenie życia
    • poprawa jakości życia
  • Przeszczepienie allogenicznych komórek macierzystych jest czynnością potencjalnie leczniczą dla małej liczby pacjentów.

Ogólne informacje o leczeniu

Ogólne zasady postępowania

  • Wczesne leczenie bezobjawowych pacjentów nie wydłuża przeżycia.
  • Leczenie należy zatem rozpocząć dopiero po wystąpieniu następujących objawów2:
    • wyraźne oznaki niewydolności szpiku kostnego lub
    • objawy związane z chorobą, takie jak objaw B lub zmęczenie

Pacjenci bezobjawowi vs. pacjenci z objawami

  • W przypadku bezobjawowych pacjentów wysokiego ryzyka należy dalej postępować zgodnie z zasadą obserwacji.
  • W przypadku jedynie umiarkowanej małopłytkowości lub niedokrwistości nadal można czekać pomimo obecności stopnia C wg Bineta, jeśli wartości pozostają stabilne w krótkoterminowych badaniach kontrolnych.
  • Sama hepatomegalia nie jest zwykle wskazaniem do leczenia, wyraźna splenomegalia z powiększeniem śledziony >6 cm poniżej łuku żebrowego może już być.
  • Jeśli same objawy przy stopniu B są wskazaniem do rozpoczęcia leczenia, należy przeprowadzić diagnostykę różnicową, zwłaszcza pod kątem infekcji lub chorób żołądkowo-jelitowych, endokrynologicznych i metabolicznych.
  • Leczenie należy rozpocząć, jeśli nocne poty utrzymują się dłużej niż miesiąc i powodują stres psychologiczny.

Wskazania do leczenia

  • CLL stopnia A i B wg Bineta, brak aktywnej choroby: strategia obserwacji dopóki choroba nie stanie się objawowa.
  • CLL stopnia A i B wg Bineta, aktywna choroba: Leczenie
  • CLL stopnia C wg Bineta: Leczenie
  • Kryteria dotyczące aktywnej choroby
    1. Wystąpienie/zaostrzenie niewydolności szpiku kostnego
    2. Wyraźne (>10 cm) lub postępujące powiększenie węzłów chłonnych
    3. Wyraźna (>6 cm) lub postępująca splenomegalia
    4. Postępująca limfocytoza (u pacjentów z >30 000 limfocytów/µl)
      • >50% wzrost w ciągu dwóch miesięcy
      • czas podwojenia liczby limfocytów <6 miesięcy>
    5. Ogólne objawy
    6. niedokrwistość autoimmunologiczna lub małopłytkowość oporne na leczenie steroidami

Ocena sukcesu leczenia

Strategia leczenia

  • Jeśli to możliwe, leczenie należy prowadzić w ramach badań klinicznych.
  • Wskazania do leczenia i wybór konkretnej metody leczenia stoją na pierwszym planie.
    • Klasyfikacja zaawansowania klinicznego wg Bineta i objawy kliniczne
    • sprawność fizyczna i choroby współistniejące – klasyfikacja według Cumulative Illness Rating Scale CIRS (14 kategorii dotyczących poszczególnych układów i organów, skala 0–44):
      • dobry stan ogólny („go go”), CIRS ≤6;
      • upośledzenie wydolności fizycznej („slow go”), CIRS >6;
      • zły stan ogólny („no go”).
    • Cytogenetyczne i molekularne genetyczne czynniki ryzyka (zwłaszcza del(17p), mutacja genu TP53)
  • Wiek również odgrywa rolę, a granica wieku dla niektórych schematów leczenia wynosi 65 lat; obecnie jest tendencja, że to kryterium per se schodzi na dalszy plan.
    • Wybór leczenia powinien opierać się na chorobach współistniejących a w mniejszym stopniu na wieku kalendarzowym.
  • W porównaniu do przeszłości obecnie istnieją różne strategie intensywności leczenia.
    • Wcześniej: stopniowe zwiększanie dawki leku w celu dopasowania do przebiegu przewlekłego nawrotu choroby
    • Obecnie: leczenie, które od samego początku jest tak skuteczne, jak to tylko możliwe

Stosowane substancje

  • Leki o ugruntowanej pozycji przy leczeniu CLL to:

Leki chemioterapeutyczne

  • Chlorambucyl: leki alkilujące
  • Bendamustyna: leki alkilujące
  • Fludarabina: analogi puryn
  • Cyklofosfamid: leki alkilujące

Przeciwciała

  • Rytuksymab: przeciwciało anty-CD 20
  • Obinutuzumab: przeciwciało anty-CD 20
  • Alemtuzumab: przeciwciało anty-CD52

Substancje celowe

  • Ibrutynib: inhibitor kinazy tyrozynowej
  • Idelalizyb: inhibitor PI3K
  • Wenetoklaks: inhibitor Bcl-2

Leczenie pierwszej linii2

Dobry stan ogólny („go go”)

  • bez del(17p) / mutacji TP53  
    • schemat FCR: fludarabina, cyklofosfamid, rytuksymab4, schemat BR w przypadku podejrzenia u pacjentów w wieku >65: bendamustyna5, rytuksymab 
      • Toksyczność schematu BR jest mniejsza niż schematu FCR6.
  • z del(17p) / mutacją genu TP53
    • ibrutynib7
    • wenetoklaks8 lub idelalizyb + rytuksymab (w przypadku przeciwwskazań dotyczących ibrutynibu)

Upośledzenie wydolności fizycznej („slow go”)

  • bez del(17p) / mutacji TP53
    • chlorambucyl + obinutuzumab lub
    • ibrutynib
  • z del(17p) / mutacją genu TP53
    • ibrutynib
    • w przypadku przeciwwskazań do stosowania ibrutynibu: wenetoklaks, Idelalizyb + rytuksymab

Zły stan ogólny („no go”)

  • leczenie wspomagające
  • W indywidualnych przypadkach również leki przeciwnowotworowe ze steroidami, chlorambucylem, bendamustyną, ibrutynibem, wenetoklaksem lub przeciwciałami anty-CD20

Leczenie drugiej linii

  • Wystąpienie nawrotu zdefiniowane przez:
    • nawrót powiększonych węzłów chłonnych lub
    • wzrost liczby limfocytów >5 × 109/l (>5000/μl)
  • Prawdopodobnie również z powodu nacieku szpiku kostnego niedokrwistość, małopłytkowość, lub neutropenia jako oznaka nawrotu
  • Leczenie drugiej linii również najlepiej w ramach badań klinicznych
  • Przed rozpoczęciem leczenia nawrotu ponowna diagnoza pod kątem genetycznych czynników ryzyka
  • W przypadku późnych nawrotów >3 lat po leczeniu pierwszej linii możliwe jest powtórzenie leczenia pierwszej linii (jeśli nie wystąpiła nowa aberracja TP53).
  • W przypadku wczesnych nawrotów <3 lat po leczeniu pierwszej linii należy przejść na inne opcje leczenia>
    • ibrutynib
    • idelalizyb9 + rytuksymab;
    • wenetoklaks + rytuksymab;
    • i inne.

Allogeniczny przeszczep komórek macierzystych

  • Dzięki nowym opcjom dotyczącym leczenia allogeniczny przeszczep komórek macierzystych jest obecnie rzadkością2
  • Opcja w sytuacjach podwyższonego ryzyka, np. oporność na chemioimmunoterapie 

Opieka paliatywna

Przebieg, powikłania i rokowanie

Powikłania

  • Infekcje
    • w przebiegu choroby często występują powikłania infekcyjne (spadek stężenia immunoglobulin, dalsze mechanizmy nabytego niedoboru odporności)
    • W pewnych warunkach (ciężkie, nawracające infekcje, nieskuteczne leczenie przeciwbakteryjna) można rozważyć profilaktyczne podawanie immunoglobulin.
  • Autoimmunologiczne obniżenie ilości elementów morfotycznych krwi
    • Obejmuje autoimmunologiczną niedokrwistość hemolityczną (7–10%), małopłytkowość autoimmunologiczną (1–5%), niedokrwistość układu czerwonokrwinkowego (Pure Red Cell Anemia, <1%) i autoimmunologiczną neutropenię (><1%).>
    • Opcje leczenia
      • przede wszystkim glikokortykosteroidy, immunoglobuliny
      • rytuksymab, leki immunosupresyjne
      • Splenektomia
  • Przejście do chłoniaka o wysokim stopniu złośliwości z niekorzystnym rokowaniem (transformacja Richtera)
  • Wtórne nowotwory złośliwe
    • ryzyko wzrasta od 2 do 7 razy

Przebieg i rokowanie

  • Najważniejszy dla oceny rokowania jest klasyczny stopień zaawansowania z następującymi wartościami mediany przeżycia:
    • stopień A wg Bineta: >11,5 roku
    • stopień B wg Bineta: >8,6 roku
    • stopień C wg Bineta: 7 lat
  • Ocenę rokowania można wykorzystać do oceny przebiegu choroby, ponieważ w ramach jednego stadium klinicznego mogą występować różne przebiegi.
  • W międzynarodowym indeksie prognostycznym CLL-IPI uwzględniono różne kliniczne i molekularne zmienne biologiczne:
    • delecja lub mutacja TP53: 4 punkty
    • IGHV bez mutacji: 2 punkty
    • beta-2-mikroglobuliny w surowicy >3,5 mg/l: 2 punkty
    • stopień zaawansowania klinicznego wg Bineta B–C: 1 punkt
    • wiek >65 lat: 1 punkt
  •  Na podstawie CLL-IPI całkowite przeżycie po pięciu latach przedstawia się następująco:
    • niskie ryzyko (punkty: 0–1) 93%
    • średnie ryzyko (punkty: 2–3) 79%
    • wysokie ryzyko (punkty: 4–6) 63%
    • bardzo wysokie ryzyko (punkty: 7–10) 23,3%

Dalsze postępowanie

  • Lekarz pierwszego kontaktu i specjalista hematolog w porozumieniu z ośrodkiem hematologicznym
  • Badania kontrolne należy przeprowadzać w odstępach 3–6 miesięcy:
    • morfologia krwi, CRP, LDH
    • badanie węzłów chłonnych, wątroby i śledziony
      • Badania radiologiczne z użyciem TK/RM u pacjentów w fazie remisji zwykle nie są konieczne.
    • Szczególną uwagę należy zwrócić na:
      • infekcje
      • występowanie cytopenii autoimmunologicznych
      • gwałtowne powiększenie węzłów chłonnych
      • objawy B lub podwyższenie stężenia LDH (mogą wskazywać na nawrót, transformację w chłoniaka o wysokim stopniu złośliwości = zespół Richtera)
    • Szczepienia

Informacje dla pacjentów

O czym należy poinformować pacjentów?

  • Pomimo rozpoznania „białaczki” osoby nią dotknięte mogą prowadzić normalne życie przez wiele lat.

Informacje dla pacjentów w Deximed

Leczenie paliatywne przy zaawansowanej chorobie nowotworowej

Ilustracje

Rozmaz krwi u pacjentów z przewlekłą białaczką limfocytową (40-krotne powiększenie)
Rozmaz krwi u pacjentów z przewlekłą białaczką limfocytową (100-krotne powiększenie)

Źródła

Wytyczne

  • European Society for Medical Oncology. Chronic Lymphocytic Leukaemia: Clinical Practice Guidelines for diagnosis, treatment and follow-up. Stan na 2020. www.esmo.org

Piśmiennictwo

  1. Eichhorst B, Robak T, Montserrat E, et al. Chronic Lymphocytic Leukaemia: ESMO Clinical Practice Guidelines for diagnosis, treatment and follow-up. Ann Oncol 2021; 32: 23-33. doi:10.1016/j.annonc.2020.09.019 DOI
  2. von Tresckow J, Eichhorst B, Bahlo J, et al. The treatment of chronic lymphatic leukemia. Dtsch Arztebl Int 2019; 116: 41-46. doi:10.3238/arztebl.2019.0041 DOI
  3. Chisti M. Chronic Lymphocytic Leukemia (CLL). Medscape, updated Oct 02, 2020. Zugriff 20.02.21. emedicine.medscape.com
  4. Hallek M, Fischer K, Fingerle-Rowson G, et al.. Addition of rituximab to fludarabine and cyclophosphamide in patients with chronic lymphocytic leukaemia: a randomised, open-label, phase 3 trial. Lancet 2010; 376: 1164-74. pubmed.ncbi.nlm.nih.gov
  5. Vidal L, Gafter-Gvili A, Gurion R, et al. Bendamustine for patients with indolent B cell lymphoid malignancies including chronic lymphocytic leukaemia. Cochrane Database of Systematic Reviews 2012, Issue 9. Art. No.: CD009045. pubmed.ncbi.nlm.nih.gov
  6. Eichhorst B, Fink AM, Bahlo J et al. First-line chemoimmunotherapy with bendamustine and rituximab versus fludarabine, cyclophosphamide, and rituximab in patients with advanced chronic lymphocytic leukaemia (CLL10): an international, open-label, randomised, phase 3, non-inferiority trial. Lancet Oncol 2016 Jul; 17(7): 928-942. pmid:27216274 PubMed
  7. Byrd JC, Brown JR, O`Brien S, et al. Ibrutinib versus Ofatumumab in Previously Treated Chronic Lymphoid Leukemia. N Engl J Med 2014 May 31. www.nejm.org
  8. Jain N, Keating M, Thompson P et al. Ibrutinib and Venetoclax for First-Line Treatment of CLL. N Engl J Med 2019; 380: 2095-2103. pmid:31141631. www.ncbi.nlm.nih.gov
  9. Furman R, M.D., Sharman J, Coutre S, et al. Idelalisib and Rituximab in Relapsed Chronic Lymphocytic Leukemia. N Engl J Med 2014; 370: 997-1007. doi:10.1056/NEJMoa1315226 DOI

Autorzy

  • Michael Handke, prof. dr. n. med., specjalista chorób wewnętrznych, kardiologii i intensywnej opieki medycznej, Fryburg Bryzgowijski
C911 Przewlekła
kronisk lymfatisk leukemi (kll); kll; lymfatisk leukemi; Kronisk lymfatisk leukemi
chronische lymphatische Leukämie; chronisch-lymphatische Leukämie; CLL; Leukämie; Non-Hodgkin-Lymphom; B-NHL; Monoklonale B-Lymphozytose; Lymphknoten; Lymphknotenschwellung; Hepatosplenomegalie; Nachtschweiß; Gewichtsverlust; B- Sympotomatik; Binet; Rai; CD-20-Antikörper; Rituximab; Allogene Stammzelltransplantation
Przewlekła białaczka limfocytowa (CLL)
document-disease document-nav document-tools document-theme
Definicja: powolny chłoniak nieziarniczy z komórek B charakteryzujący się przebiegiem białaczkowym. W krwi obwodowej można wykryć populację monoklonalnych limfocytów B >5 × 109/l, które należą do przewlekłych białaczek limfatycznych.
Medibas Polska (staging)
Przewlekła białaczka limfocytowa (CLL)
/link/11065bf03375451a890d81ec9a804809.aspx
/link/11065bf03375451a890d81ec9a804809.aspx
przewlekla-bialaczka-limfocytowa-cll
SiteDisease
Przewlekła białaczka limfocytowa (CLL)
K.Reinhardt@gesinform.de
Kj.Reinhardt@gesinformmroz@konsylium24.depl
pl
pl
pl