Compare with  
Legend:
inserted text deleted text

Uraz łąkotki w stawie kolanowym

Streszczenie

  • Definicja: Urazowe zerwanie przyśrodkowej lub bocznej łąkotki lub zwyrodnieniowe zużycie w przypadku gonartrozy.
  • Częstość występowania: Zasadniczo bardzo wysoka chorobowość w populacji, ale wiele przypadków jest bezobjawowych. Powszechne w sportach kontaktowych.
  • Objawy: Ból wzdłuż jamy stawowej, obrzęk i ewentualnie blokada stawu.
  • Badanie: Bolesna jama stawowa, obrzęk, wysięk, ból lub trzeszczenie przy rotacji, możliwa ograniczona ruchomość.
  • Diagnostyka: Ponad 80% przypadków można prawidłowo zdiagnozować na podstawie wywiadu lekarskiego i badania fizykalnego. Diagnozę potwierdza się badaniem RM.
  • Terapia: W przypadku blokady stawu i urazowego uszkodzenia łąkotki należy zastosować leczenie chirurgiczne. We wszystkich innych przypadkach można w pierwszej kolejności podjąć próbę leczenia zachowawczego.

Informacje ogólne

Definicja

  • Zmiany w  łąkotce mają miejsce w  przypadku przerwania ciągłości tkanki łąkotki lub zaburzeń jej funkcji.
  • Urazy łąkotki obejmują rozerwanie lub zerwanie łąkotki przyśrodkowej wewnętrznej lub bocznej zewnętrznej1.

Częstość występowania

  • Powszechne wśród sportowców i  w  sportach kontaktowych, takich jak piłka ręczna i  piłka nożna  
  • Typowy mechanizm urazu: pośredni uraz z  rotacją zgiętego i  obciążonego stawu kolanowego
  • Najczęściej dotyczy łąkotki przyśrodkowej.
    • Łąkotka przyśrodkowa jest mocno zrośnięta z  torebką stawową i  więzadłem wewnętrznym.
      • Oznacza to, że mobilność, czy też elastyczność łąkotki w  tym obszarze jest ograniczona.
      • Uraz łąkotki przyśrodkowej często towarzyszy uszkodzeniu więzadła wewnętrznego.
  • Zapadalność na zmiany w łąkotce w  populacji ogólnej wzrasta wraz z  wiekiem.
  • W  badaniach RM losowo wybranych pacjentów w  wieku 50–90 lat wykazano, że urazy łąkotki są powszechne.2.
    • u osób z  współwystępującą gonartrozą: 63 %
    • u pacjentów bez choroby zwyrodnieniowej stawów, ale z  typowym bólem stawu kolanowego: 32 %
    • u pacjentów bez objawów i  bez gonartrozy: 23 %
    • 61% pacjentów z  potwierdzonym urazem łąkotki nie zgłaszało żadnych dolegliwości stawu kolanowego w  ciągu ostatniego miesiąca.

Anatomia kliniczna

  • Łąkotka przyśrodkowa i  boczna to zbudowane z  tkanki chrzęstnej włóknistej dyski w  kształcie litery C.
  • Funkcje
    • dopasowanie do siebie wypukłych kłykci kości udowej i  płaskiej bliższej nasady (plateau) kości piszczelowej  
    • rozłożenie obciążenia na powierzchnie stawowe w  celu zminimalizowania ich zużycia
    • amortyzacja sił osiowych w  stawie kolanowym
    • rozprowadzanie płynu maziowego
    • stabilizacja stawu kolanowego (zobacz wyżej)
  • Unaczyniona jest tylko obwodowa jedna trzecia część łąkotki (w pobliżu torebki stawowej), reszta tkanki chrzęstnej jest odżywiana na zasadzie dyfuzji.
    • Strefa przejściowa jest miejscem podatnym na pęknięcia wzdłużne.

Etiologia i  patogeneza

Mechanizm wystąpienia urazu

  • Uraz
    • Często dochodzi do połączenia zgięcia i  rotacji z  jednoczesnym ruchem lub obciążeniem stawu kolanowego.
  • Powtarzające się mikrourazy
    • Regularna praca w  pozycji kucznej powoduje zwiększoną częstość uszkodzeń zwyrodnieniowych tylnego rogu łąkotki przyśrodkowej.
  • Zwyrodnienie w  przebiegu  gonartrozy
    • często w  przypadku niewspółosiowości i  przeciążenia

Różnice między łąkotkami

  • Łąkotka przyśrodkowa/łąkotka wewnętrzna jest mocno przytwierdzona do torebki stawowej i  więzadła wewnętrznego.
  • Łąkotka boczna/łąkotka zewnętrzna jest również połączona z  torebką stawową, ale jest bardziej ruchoma.
  • Z  tego powodu łąkotka przyśrodkowa jest bardziej podatna na urazy.

Czynniki predysponujące

  • Dyscypliny sportu, w  których wykonuje się:
    • szybkie zmiany kierunku
    • ruchy start-stop
    • skoki i  odepchnięcia
  • Gonartroza

ICD-10

  • M23 Wewnętrzne uszkodzenie stawu kolanowego   
    • M23.0 Łąkotka cystowata
    • M23.1 Łąkotka dyskowata (wrodzona)
    • M23.2 Zastarzałe uszkodzenie łąkotki w  wyniku przebytego urazu lub oderwania
    • M23.3 Inne uszkodzenia łąkotki
  • S83.2 Rozdarcie łąkotki, świeże

Diagnostyka

Kryteria diagnostyczne

  • O prawidłowej diagnozie decydują podejrzenie kliniczne i  wywiad lekarski.
  • Odpowiednio 88% i  92% urazów łąkotki przyśrodkowej i  łąkotki bocznej można prawidłowo rozpoznać na podstawie różnych badań fizykalnych w  połączeniu z  wywiadem lekarskim3.

Diagnostyka różnicowa

Wywiad lekarski

  • Uraz?
    • Mechanizm urazu wskazuje, jakie struktury mogły zostać uszkodzone.
  • Subiektywne odczucie niestabilności?
  • Ból kolana wzdłuż jamy stawowej?
    • ból, obrzęk i  początkowo możliwa blokada stawu
    • Zwykle jest to kłujący ból, który pojawia się i  ustępuje.
  • Czynności nasilające ból?
    • częsty ból podczas pracy w  pozycji kucznej lub podczas aktywności sportowej
  • Opuchlizna stawu?
    • W  przypadku ostrych wewnętrznych urazów stawu kolanowego obrzęk może występować później niż w  przypadku urazów wyłącznie więzadeł.
    • Opuchlizna często pojawia się w  nocy po urazie.
    • Opuchlizna może występować okresowo.
  • Blokada w  kolanie?
    • Rozdarta łąkotka okresowo utrudnia ruch stawu.

Badanie fizykalne

Informacje ogólne

  • Urazu łąkotki nie można rozpoznać na podstawie tylko jednego dodatniego wyniku badania lub testu.
    • Im więcej dodatnich wyników badań, tym pewniejsza diagnoza.
  • Systematyczne badanie obejmuje obserwację wzrokową, badanie palpacyjne i  testy pod kątem możliwego urazu łąkotki i  współwystępujących urazów.
  • W przypadku ciężkich ostrych urazów należy również ocenić krążenie obwodowe i  funkcję nerwów.
  • Silny   ból może dodatkowo utrudnić badanie.
    • badanie uzupełniające po krótkiej, kilkudniowej przerwie

Możliwe wyniki

  • Bóle miejscowe zależne od obciążenia
  • Możliwa atrofia mięśnia czworogłowego uda
  • Często ograniczona zdolność wyprostu i/lub zgięcia z  bólem występującym w  skrajnych zakresach ruchu
  • W przypadku ostrych urazów
    • wykrycie nagromadzenia płynu wewnątrz stawu lub wysięku w  stawie kolanowym w  obserwacji wzrokowej i  badaniu palpacyjnym, z  towarzyszącym chełbotaniem („tańcząca” rzepka)
    • Hemartroza zwykle rozwija się w  ciągu godziny od urazu.
    • Często w  ciągu 12–24 godzin rozwija się obrzęk okołostawowy tkanek miękkich, który może mieć też charakter nawrotowy.
  • Ból przy palpacji wzdłuż bocznej lub przyśrodkowej jamy stawowej
    • u  80% pacjentów z  urazem łąkotki4
  • Ocena możliwych współwystępujących urazów
    • patologie pozastawowe (m.in. stawu biodrowego i  kręgosłupa, zmiany mięśniowe)
    • niestabilność aparatu więzadłowego (więzadła poboczne, więzadła krzyżowe)
    • patologie stawu rzepkowo-udowego
    • inne patologie wewnątrzstawowe (chrząstka, szpik kostny)

Badanie stabilności bocznej stawu kolanowego

  • Badanie rozwarcia przyśrodkowego i  bocznego w  pełnym wyproście i  w  zgięciu pod kątem 20 stopni

Badanie urazów więzadeł krzyżowych w  stawie kolanowym

  • Najbardziej czuły i  swoisty w  kierunku zerwania więzadła krzyżowego przedniego jest test Lachmana.

Badania łąkotki

  • Badania te mogą dawać wyniki fałszywie ujemne.
  • Ocena bólu przez pacjenta w  ramach wywiadu lekarskiego wydaje się bardziej odpowiednia do oszacowania konieczności wykonania badania RM niż badania fizykalne5.
  • Test McMurray'a
    • Pacjent leży na plecach z  maksymalnie zgiętym kolanem. Jedną dłoń umieścić nad stawem kolanowym, dzięki czemu można palpacyjnie zbadać jamę stawową po obu stronach. Drugą ręką chwyć piętę od dołu.
      • badanie łąkotki przyśrodkowej
        • bierny wyprost stawu kolanowego przy jednoczesnym utrzymaniu odwiedzenia podudzia w  rotacji zewnętrznej
      • badanie łąkotki bocznej
        • bierny wyprost stawu kolanowego przy jednoczesnym utrzymaniu podudzia w  rotacji wewnętrznej i  przywiedzeniu
    • wynik dodatni
      • słyszalne lub wyczuwalne trzaski
      • wyraźna reakcja obronna lub silny  ból  nad badaną łąkotką
    • czułość
      • 60–70 %6
  • Test Apley'a
    • procedura
      • Pacjent leży w  pozycji na brzuchu z  kolanem zgiętym pod kątem 90 stopni. Osoba wykonująca badanie umieszcza jedno kolano na tylnej części uda osoby badanej, aby unieruchomić je na kozetce. Następnie dociska kolano prosto do dołu wzdłuż podudzia.
      • Untersuchung des Innenmeniskus
        • rotacja podudzia na zewnątrz
      • Untersuchung des Außenmeniskus
        • rotacja podudzia do wewnątrz
    • Test positiv
      • ból  nad badaną łąkotką
    • Sensitivität
      • 60–70 %3
  • Test Thessaly'ego
    • procedura
      • Pacjent staje na jednej nodze.
        • Najpierw po stronie zdrowej nogi, aby przyzwyczaić pacjenta do tej pozycji i  stworzyć podstawę do porównania.
      • Badający podpiera pacjenta, trzymając go za wyciągnięte ręce, podczas gdy pacjent obraca kolano i  tułów do wewnątrz i  na zewnątrz 3 razy, zginając kolano najpierw do kąta 5 stopni, a  następnie do kąta 20 stopni.
    • Test positiv
      • ból  wzdłuż bocznej lub przyśrodkowej jamy stawowej
    • Sensitivität
      • 89  %
      • Swoistość wynosi 97% przy urazach łąkotki przyśrodkowej i  92–96% przy urazach łąkotki bocznej7.

Diagnostyka u specjalisty

  • Przy podejrzeniu wewnątrzstawowego uszkodzenia kolana należy wykonać RM.
    • wysoka dokładność diagnostyczna w  zakresie 90–93%
    • potwierdzenie klinicznego podejrzenia uszkodzenia łąkotki
    • uwidocznienie innych patologii wewnątrzstawowych
  • Zalecane zdjęcie rentgenowskie stawu kolanowego w  2 płaszczyznach
    • Dostarcza informacji o współwystępujących urazach kości.
    • uwidocznienie zmian zwyrodnieniowych
      • Zdjęcia rentgenowskie pod obciążeniem mogą dostarczyć dodatkowych informacji na temat stanu jamy stawowej lub chrząstki stawowej.
      • W  badaniu rentgenowskim do oceny jamy stawowej zalecane jest obciążenie pod kątem 45/10 stopni w  projekcji przednio-tylnej w  pozycji Rosenberga.

Wskazania do skierowania do specjalisty

  • Ostra blokada, hemartroza
  • Subiektywne odczucie niestabilności
  • Silny ból lub obrzęk, który utrudnia wykonywanie codziennych czynności

Lista kontrolna przy skierowaniu do specjalisty

Uraz łąkotki

  • Cel skierowania
    • Diagnostyka potwierdzająca? Leczenie chirurgiczne?
  • Wywiad lekarski
    • Czas trwania i  początek? Uraz?
    • Ból? Sytuacje wywołujące ból? Opuchlizna? Wysięk? Blokada stawu?
    • Przebieg i  rozwój choroby? Uporczywe dolegliwości?
    • Inne istotne choroby współwystępujące?
    • Regularnie przyjmowane leki?
    • Skutki: upośledzenie czynności? Niezdolność do pracy?
  • Badanie fizykalne
    • Tkliwość w  jamie stawowej? Opuchlizna? Ból lub trzeszczenie łąkotki podczas rotacji kolana? Zmniejszona mobilność?
    • Stabilność boczna (więzadła poboczne)?
    • Test szuflady (więzadło krzyżowe)?
  • Badania uzupełniające
    • RM i  RTG stawu kolanowego? Wynik?

Terapia

Cele leczenia

  • Łagodzenie bólu
  • Poprawa funkcji stawu kolanowego
  • Zapobieganie wtórnej chorobie zwyrodnieniowej stawów

Ogólne informacje o  terapii

  • Leczenie chirurgiczne jest zalecane w  przypadku ostrych uszkodzeń łąkotki w  wyniku urazu.
  • W przypadku mniej rozległego urazowego rozerwania łąkotki można podjąć próbę leczenia zachowawczego.
    •   Warunkiem koniecznym są jedynie lekkie dolegliwości i  izolowane uszkodzenie łąkotki bez innych współwystępujących urazów.  
  • Rozerwanie łąkotki stanowi potencjalne ryzyko rozwoju  gonartrozy.
  • W przypadku współwystępującej gonartrozy należy preferować leczenie zachowawcze urazów łąkotki w  stosunku do leczenia chirurgicznego8.   
    • Wyjątek stanowią ostre urazy lub blokady stawu kolanowego.

Zalecenia dla pacjentów

  • W fazie ostrej należy chłodzić i  układać kolano wyżej oraz odpoczywać. Stosować bandaż elastyczny. Można obciążać staw. W  razie potrzeby należy korzystać ze sprzętu ułatwiającego poruszanie się. Ważne są ćwiczenia ruchowe.
  • Trening pooperacyjny jest niezbędny do szybkiego powrotu do zdrowia.
    • przede wszystkim trening mięśnia czworogłowego w  celu stabilizacji stawu kolanowego

Farmakoterapia

  • W  ostrej fazie ból mogą złagodzić paracetamol lub NLPZ.
    • paracetamol: 1  g co 6  godzin, maks. 4000  mg na dobę
    • ibuprofen: 1200  mg jako dawka początkowa, następnie 1800–2400  mg na dobę w  3–4 dawkach
    • naproksen: 375–500  mg jako dawka początkowa, następnie 750–1000  mg na dobę w  2 dawkach
  • Niektórzy autorzy za preferowany lek uznają paracetamol9.
  • Jednakże w  świetle najnowszej metaanalizy z  2015 r. paracetamol wydaje się mieć niewystarczające działanie przeciwbólowe10.
  • NLPZ należy stosować jak najkrócej ze względu na profil działań niepożądanych ze strony układu sercowo-naczyniowego, nerek i  układu mięśniowo-szkieletowego11.

Terapia zachowawcza

  • Próbę pierwotnego leczenia zachowawczego po uszkodzeniu łąkotki można podjąć u:
    • pacjentów z  ujemnymi klinicznymi objawami uszkodzenia łąkotki, ale z  widocznymi zmianami w  łąkotce w  badaniu RM  
    • objawowych pacjentów ze zmianami zwyrodnieniowymi stawów (stopnia 3. i  4. w  badaniu radiologicznym według klasyfikacji Kellgrena-Lawrence'a) bez zjawiska blokady
      • Należy zastrzec, że choć prawdopodobieństwo powodzenia tego leczenia wynosi ok. 70%, przeprowadzenie interwencji chirurgicznej w  miejsce leczenia zachowawczego również może prowadzić do pomyślnego wyniku klinicznego.
  • Fizjoterapia nie pomaga w  leczeniu urazów łąkotki.
    • Pomocne jest jednak skorygowanie złej postawy lub niefizjologicznego wzorca chodu, poprawa mobilności oraz wzmocnienie mięśni otaczających i  stabilizujących kolano.
  • U  pacjentów z  chorobą zwyrodnieniową stawów i  urazem łąkotki sama fizjoterapia prowadzi do równie korzystnych wyników, co fizjoterapia w  połączeniu z  operacją łąkotki12.
  • Utrata masy ciała u pacjentów z  nadwagą zmniejsza ból i  ryzyko choroby zwyrodnieniowej stawów13.

Leczenie chirurgiczne

  • Wskazania do leczenia chirurgicznego:
    • zjawiska blokady
      • również w  przypadku zwyrodnieniowego uszkodzenia łąkotki i/lub zmian zwyrodnieniowych chrząstki o wyższym stopniu zaawansowania
    • urazowe uszkodzenia tkanki łąkotki
    • utrzymujące się dolegliwości łąkotki pomimo leczenia zachowawczego
  • Wskazania do (częściowej) resekcji łąkotki:
    • pęknięcia łąkotki w  strefie biało-białej
      • Jest to środkowa (oddalona od torebki stawowej) 1/3 część łąkotki, która nie jest unaczyniona.
    • niestabilny staw kolanowy (niestabilność przednio-tylna lub przyśrodkowo-boczna) bez interwencji stabilizującej
    • szpotawość lub koślawość z  towarzyszącym uszkodzeniem chrząstki stopnia 3. i  4.
    • nienaprawialne pęknięcia typu „rączka od wiaderka”
    • złożone pęknięcia łąkotki, które sięgają do strefy 1 według Coopera (w pobliżu podstawy lub przejścia łąkotka-błona maziowa)
    • silne zmiany zwyrodnieniowe lub uszkodzenia mechaniczne łąkotki
  • Wskazania do szycia łąkotki
    • niestabilny staw kolanowy w  połączeniu ze stabilizacją więzadła
    • preferowana opcja u młodszych pacjentów lub u osób bez zmian zwyrodnieniowych
    • pęknięcia łąkotki w  strefie R-R lub R-W
      • Czerwono-czerwone (R-R) lub czerwono-białe (R-W) strefy to odpowiednio obwodowa (w pobliżu torebki stawowej) i  przyśrodkowa 1/3 część łąkotki; strefy te są lepiej unaczynione niż centralna część łąkotki, mogą więc lepiej się goić.
    • stabilny staw kolanowy
  • Szycie łąkotki
    • Zasadniczo jest to preferowana opcja pod warunkiem odpowiedniego ukrwienia, które zapewnia lepsze gojenie (zewnętrzna 1/3 część łąkotki).
      • Zszycie łąkotki wiąże się z  wyższym odsetkiem operacji rewizyjnych niż częściowa resekcja, ale długoterminowe rokowania są lepsze, mniejsze jest też zwyrodnienie chrząstki stawowej14.  
  • Resekcja uszkodzonej łąkotki15
    • Usuwa się jak najmniejszy fragment łąkotki (częściowa resekcja), aby zachować choć część jej funkcji amortyzacyjnej.
    • Częściowa resekcja łąkotki goi się szybciej i  daje lepszy wynik funkcjonalny w  krótszej perspektywie, ale szycie daje lepsze rokowanie długoterminowe14.
    • Całkowitą meniscektomię wykonuje się rzadko.
  • Przeszczep łąkotki
    • brak jasnych zaleceń dotyczących wskazań
      • możliwa opcja przy całkowitym zaniku łąkotki i  towarzyszących temu dolegliwościach
    • Alloprzeszczep świeżo mrożony (Fresh Frozen Allografts) wydaje się bardziej korzystny niż alloprzeszczep łąkotki liofilizowanej16.
  • Zabieg implantacji kolagenowej łąkotki do częściowej resekcji łąkotki
    • Implanty kolagenowe, zwłaszcza rusztowania kolagenowe z  ludzkimi komórkami łąkotki, przyspieszają gojenie urazów łąkotki17.
    • znaczące zmniejszenie bólu bez zwiększonej częstości występowania choroby zwyrodnieniowej stawów 6–10 lat po zabiegu częściowej wymiany łąkotki18
  • Postępowanie pooperacyjne
    • informacje ogólne
      • W  ciągu pierwszego miesiąca szczególnie ważne jest ograniczenie obciążenia osiowego i  ruchów obrotowych.
      • Następnie włącza się trening ruchowy i  ćwiczenia wzmacniające.
    • częściowa meniscektomia
      • chłodzenie i  układanie kolana powyżej poziomu serca
      • Przez pierwszy tydzień korzystać z  kul łokciowych.
        • powrót do obciążenia w  miarę jego tolerancji
      • Orteza stawu kolanowego na ogół nie jest potrzebna.
    • Meniskusnaht
      • Jak wyżej, ale pełne obciążanie należy opóźnić o co najmniej 4–6 tygodni.
      • Należy ograniczyć ruchy kolana, zwłaszcza pełne zgięcie, aby zmniejszyć obciążenie operowanego obszaru.
      • Przez co najmniej 2 miesiące po operacji nie należy uprawiać sportów wymagających ruchów skrętnych kolana (piłka nożna, piłka ręczna, koszykówka itp.).
      • Konieczność stosowania ortezy po szyciu łąkotki zależy od poziomu aktywności pacjenta i  stanu operowanej tkanki.

Fizjoterapia

  • Zarówno po leczeniu chirurgicznym, jak i  niechirurgicznym stosuje się rehabilitację prowadzoną przez fizjoterapeutę.
    • Celem fizjoterapii jest stabilizacja mięśniowa stawu kolanowego, trening propriocepcji i  szybki rozwój fizjologicznego wzorca chodu.

Przebieg, powikłania i  rokowanie

Przebieg

  • Powrót do aktywności sportowej po leczeniu chirurgicznym1
    • po częściowej meniscektomii: po 2–3 tygodniach
    • po szyciu łąkotki: po 6–8 tygodniach
  • Terapia zachowawcza zawodzi w  25–33% przypadków.
    • Pacjenci, u których terapia zachowawcza zakończyła się niepowodzeniem, mogą osiągnąć taki sam efekt terapeutyczny po interwencji chirurgicznej, jak pacjenci, u których zastosowano pierwotne leczenie chirurgiczne.

Powikłania

Operacyjne

  • Uszkodzenie nerwu udowo-goleniowego
  • Uszkodzenie nerwu strzałkowego
  • Uraz nerwu piszczelowego
  • Uraz naczyń podkolanowych
  • Ryzyko zakażenia i  ryzyko związane ze znieczuleniem

Funkcjonalne

Informacje dla pacjentów

Informacje dla pacjentów w  Deximed

Ilustracje

Łąkotki, przegląd
Łąkotki, przegląd
Zgięte lewe kolano, widok z przoduZgięte lewe kolano, widok z przodu
Zgięte lewe kolano, widok z  przodu
  
  
Knie_mit_Kreuzband.jpgKnie_mit_Kreuzband.jpg
Kolano z  więzadłem krzyżowymi, łąkotką i  więzadłem pobocznym
  
Uszkodzenie łąkotki: rozerwanie płata i pęknięcie typu „rączka od wiaderka”Uszkodzenie łąkotki: rozerwanie płata i pęknięcie typu „rączka od wiaderka”
Uszkodzenie łąkotki: rozerwanie płata i  pęknięcie typu „rączka od wiaderka”
Zmiany w łąkotce, przeglądZmiany w łąkotce, przegląd
Zmiany w  łąkotce, przegląd

Źródła

Piśmiennictwo

  1. Baker BS. Meniscus injuries. Medscape, last updated Oct 12, 2018.  http://emedicine.medscape.com/article/90661-overview" href="http://emedicine.medscape.com/article/90661-overview" target="_blank">emedicine.medscape.com
  2. Englund M, Guermazi A, Gale D et al. Incidental meniscal findings on knee MRI in middle-aged and elderly persons. N Engl J Med 2008; 359: 1108-15. New England Journal of Medicine
  3. Hegedus EJ, Cook C, Hasselblad V, et al. Physical examination tests for assessing a torn meniscus in the knee: a systematic review with meta-analysis. J Orthop Sports Phys Ther 2007; 37(9): 541-50.  https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17939613" href="https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17939613" target="_blank">www.ncbi.nlm.nih.gov
  4. Eren OT. The accuracy of joint line tenderness by physical examination in the diagnosis of meniscal tears. Arthroscopy. 2003 Oct. 19(8):850-4.  https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/14551547" href="https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/14551547" target="_blank">www.ncbi.nlm.nih.gov
  5. Scholten RJPM, Devillè WLJM, Opstelten W, Bijl D, et al. The accuracy of physical diagnostic tests for assessing meniscal lesions of the knee, A meta-analysis. J Fam Pract 2001; 50: 938-44. PubMed
  6. Lee JH, Lim YJ, Kim KB, Kim KH, Song JH. Arthroscopic pullout suture repair of posterior root tear of the medial meniscus: radiographic and clinical results with a 2-year follow-up. Arthroscopy. 2009 Sep. 25(9):951-8.  https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19732632" href="https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19732632" target="_blank">www.ncbi.nlm.nih.gov
  7. Karachalios T, Hantes M, Zibis AH, et al. Diagnostic accuracy of a new clinical test (the Thessaly test) for early detection of meniscal tears. J Bone Joint Surg Am 2005; 87: 955-62. PubMed
  8. Siemieniuk RAC, Harris IA, Agoritsas T, et al. Arthroscopic surgery for degenerative knee arthritis and meniscal tears. BMJ 2017; 357: j1982. doi:10.1136/bmj.j1982  http://dx.doi.org/10.1136/bmj.j1982" href="http://dx.doi.org/10.1136/bmj.j1982" target="_blank">DOI
  9. Bergenstock M, Min W, Simon AM, et al. A comparison between the effects of acetaminophen and celecoxib on bone fracture healing in rats. J Orthop Trauma 2005; 19: 717-723. PubMed
  10. Machado GC, McLachlan A. Efficacy and safety of paracetamol for spinal pain and osteoarthritis: systematic review and meta-analysis of randomised placebo controlled trials. BMJ 2015; 350: h1225.  http://www.bmj.com/content/350/bmj.h1225" href="http://www.bmj.com/content/350/bmj.h1225" target="_blank">www.bmj.com
  11. O'Connor JP, Lysz T. Celecoxib, NSAIDs and the skeleton. Drugs Today (Barc) 2008; 44: 693-709. PubMed
  12. Katz JN, Brophy RH, Chaisson CE, et al. Surgery versus physical therapy for a meniscal tear and osteoarthritis. N Engl J Med 2013;368:1675-84 New England Journal of Medicine
  13. Teichtahl AJ, Wluka AE1, Wang Y, et al. The longitudinal relationship between changes in body weight and changes in medial tibial cartilage, and pain among community-based adults with and without meniscal tears. Ann Rheum Dis 2014; 73(9): 1652-8.  https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23744978" href="https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23744978" target="_blank">www.ncbi.nlm.nih.gov
  14. Paxton ES, Stock MV, Brophy RH. Meniscal repair versus partial meniscectomy: a systematic review comparing reoperation rates and clinical outcomes. Arthroscopy 2011; 27: 1275-1288. PubMed
  15. Beaufils P, Hulet C, Dhénain M, et al. Clinical practice guidelines for the management of meniscal lesions and isolated lesions of the anterior cruciate ligament of the knee in adults. Orthop Traumatol Surg Res 2009; 95: 437-442. PubMed
  16. Verdonk PC, Verstraete KL, Almqvist KF, et al. Meniscal allograft transplantation: long-term clinical results with radiological and magnetic resonance imaging correlations. Knee Surg Sports Traumatol Arthrosc 2006; 14(8): 694-706.  https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16463170" href="https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16463170" target="_blank">www.ncbi.nlm.nih.gov
  17. Baek J et al. Repair of Avascular Meniscus Tears with Electrospun Collagen Scaffolds Seeded with Human Cells. Tissue Eng Part A. 2016 Mar;22(5-6):436-48. doi: 10.1089/ten.TEA.2015.0284. Epub 2016 Mar 3  https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26842062" href="https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26842062" target="_blank">www.ncbi.nlm.nih.gov
  18. Monllau JC, Gelber PE, Abat F, et al. Outcome after partial medial meniscus substitution with the collagen meniscal implant at a minimum of 10 years' follow- up. Arthroscopy 2011; 27(7): 933-43.  https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21621373" href="https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21621373" target="_blank">www.ncbi.nlm.nih.gov
  19. Stein T, Mehling AP, Welsch F, et al. Long-term outcome after arthroscopic meniscal repair versus arthroscopic partial meniscectomy for traumatic meniscal tears. Am J Sports Med 2010; 38(8): 1542-8.  https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20551284" href="https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20551284" target="_blank">www.ncbi.nlm.nih.gov

Autorzy

  • Lino Witte, dr n. med., lekarz podstawowej opieki zdrowotnej, specjalista w dziedzinie chorób wewnętrznych, Frankfurt
  • Caroline Beier, dr n. med., lekarz rodzinny, Hamburg
M23; M230; M231; M232; M233; S832
Meniskskade i kneleddet; menisk; meniskruptur
Kniegelenk; Meniskusruptur; Meniskusverletzungen; Meniskopathie; Meniskusriss; Meniskusschaden; Ruptur des Außenmeniskus; Ruptur des Innenmeniskus; Bandläsion; Gonarthrose; Meniskusläsion; Meniskustest; McMurray-Test; Apley-Test; Thessaly-Test
Uraz łąkotki w stawie kolanowym
document-disease document-nav document-tools document-theme
Definicja: Urazowe zerwanie przyśrodkowej lub bocznej łąkotki lub zwyrodnieniowe zużycie w przypadku gonartrozy. Częstość występowania: Zasadniczo bardzo wysoka chorobowość w populacji, ale wiele przypadków jest bezobjawowych. Powszechne w sportach kontaktowych.
Medibas Polska (staging)
Uraz łąkotki
/link/796a53b8d5194c659e0ee24c4dbbc4af.aspx
/link/796a53b8d5194c659e0ee24c4dbbc4af.aspx
uraz-lakotki
SiteDisease
Uraz łąkotki
K.Reinhardt@gesinform.de
Kj.Reinhardt@gesinformmroz@konsylium24.depl
pl
pl
pl