Co to jest wywinięcie powieki?
Przy wywinięciu powieki dolna powieka jest wywinięta na zewnątrz. Choroba występuje zwykle po obu stronach i może mieć różne nasilenie.
Często w połączeniu z wywiniętymi na zewnątrz powiekami jest obserwowane zwiększone łzawienie. Osoby chore często muszą osuszać oczy. Część powieki, która normalnie jest skierowana w stronę oka, jest często zaczerwieniona, podrażniona i pogrubiona, gdy jest wywinięta na zewnątrz i niechroniona. W oku można odczuwać suchość i dyskomfort.
Wywinięcie powiek na zewnątrz jest częste u osób starszych. Z wiekiem tkanka traci elastyczność, a mięśnie wokół oka wiotczeją. Dlatego też dolna powieka zwisa nieco w dół i jest zwrócona na zewnątrz. U młodszych osób wywinięcie powieki może wystąpić w wyniku urazu lub porażenia nerwu twarzowego lub po urazie w okolicy powieki.
Zwiększone łzawienie wynika z braku odpływu płynu łzowego. Otwór do kanalika łzowego znajduje się po wewnętrznej stronie dolnej powieki, która normalnie zwrócona jest w stronę oka i odprowadza nadmiar płynu łzowego. Gdy powieka jest wywinięta na zewnątrz, utracony jest kontakt między tym otworem a filmem łzowym na zewnętrznej powierzchni oka, więc nie jest już zagwarantowana droga odpływu płynu łzowego. Oczy stają się zatem „wilgotne” i łzawią.
Diagnostyka
Na podstawie charakterystycznego obrazu klinicznego można łatwo postawić diagnozę. Badanie okulistyczne wykonuje się w celu ustalenia, czy zaburzenia wynikają ze zmian związanych z wiekiem, czy z innej przyczyny.
Terapia
Częste suszenie lub tarcie oczu może pogorszyć problem. W miarę możliwości należy unikać dotykania oczu.
Sztuczny płyn łzowy lub maść do oczu mogą złagodzić dyskomfort. Jako środek tymczasowy może być również stosowana taśma na powieki.
Jeśli przyczyną problemu jest porażenie nerwu twarzowego, w wielu przypadkach dolegliwości ustępują samoistnie. U tych chorych leczenie chirurgiczne należy zatem rozpocząć dopiero wtedy, gdy z dużą pewnością można wykluczyć dalszą poprawę.
W przypadku zmian związanych z wiekiem lub bliznowaceniem nie należy spodziewać się spontanicznej poprawy. Terapia w takich przypadkach to niewielki, ambulatoryjny zabieg. W zależności od stopnia zaawansowania i przyczyny stosuje się różne techniki. Powieka może być np. minimalnie skrócona w poziomie. Dzięki temu uzyskuje się rozciągnięcie tkanki i wraca ona do pierwotnej pozycji.
Dodatkowe informacje
- Wywinięcie powieki – informacje dla lekarzy
Autorzy
- Martina Bujard, dziennikarz naukowy, Wiesbaden